این هم لیستی از مدل ماشین های به کار رفته در «ضد مرگ». خیلی تلاش کردم مشخصات کامل باشد تا سوتی ندهم؛ می دانید تعصب ماشین بازها را دیگر؟ وارد این مقوله شدن مجوزهای خاص خودش را می خواهد که من ندارم اما «دست کم سعی خودم رو کردم»!

1- شورلت نوا مدل 1970 مشهور به Chevy Nova؛ ماشینی است که «استانتمن مایک» در پارت اول فیلم سوار است.

2- دژ چارجر R/T مدل 1969. ماشینی است که «استانتمن مایک» در پارت دوم فیلم سوار می شود و با آن گروه زویی بل و دوستانش را تعقیب می کند. این مدل، همانی است که در فصل تعقیب و گریزِ به یادماندنی «بولیت»، آدم بدها سوار شده بودند.

3- مدل این فورد مستانگ زرد رنگ که گروه رفقای زویی با آن دارند به تنسی می روند برای تست یک دژ چالنجر سفید، را هر چه زور زدم متوجه نشدم؛ جالب است که روی پلاک ماشین هم خورده:«Brand X»! اما حدس می زنم مستانگ Boss 302 باشد. یک نفر نیمه موثق هم گفته یک شلبی مستانگ GT 500 است که چون این مدل در «سرقت در 60 ثانیه» هم استفاده شده، بعید نیست که باشد!

4- دژ چالنجر سفید معرف حضورتان یقینا هست. با موتور مگنوم 440 R/T مدل 1970. لازم هست تکرار کنم در کدام فیلم استفاده شده؟
...


یکی دو نکته خارج از «ضد مرگ»:
1- به خاطر بودجه کم «Vanishing Point»، صحنه پایانیِ کوباندن کوالسکی به بولدزرها با دژ چالنجر مشهور نبوده و با یک شورلت کامارو مدل 1967 انجام شده است.
2- این هم از مدلِ ماشینی که فرانک بولیت سوار است؛ همین طوری!: فورد مستانگ GT 390 مدل 1968.
...
نتیجه: می بینید که استاد حتی کاراکتر ماشین هایش را هم از خود سینما گرفته.

نمای نقطه نظر، جایگاه قابل اشاره ای در سبک به شدت تألیفی تارانتینو دارد. نماهای سرخوشانه ای که همان قدر دقیق سر جای خودشان هستند که باقی جزئیات دیگر. مثال ها زیادند: از نمای نقطه نظر یک نفر مرده در صندوق عقب یک ماشین گرفته تا نمای مشابهی از ساک اسلحه ها و نمای نقطه نظر مک گافین قصه در بریف کیسِ «پالپ فیکشن»! حالا و در «ضد مرگ»، نمایی هست از نقطه نظرِ موتور مگنوم 440 آر/تیِ یک دژ چالنجر مدل 1970 خدا؛ مثل همانی که در «Vanishing Point»، کوالسکی می راند.

* نام ترانه ای که دین مارتین در «ریوبراوو» با گیتار می خواند و تارانتینو در «ضد مرگ» توی کافه اش گذاشته اش! کافه استاد را هستید که؟!

اين پست را اختصاص داده ام به يك قطعه موسيقي؛ يك ترك كه آلترناتيو راك «هم» مي تواند باشد:
- چند روز پيش در جست و جوي ترانه اي از آلبوم «Absolution» گروه «Muse» در اينترنت بودم،
فايلي را هم دانلود كردم اما ترانه جور ديگري شروع مي شد، با ريتم خفه رومباي گيتار اسپانيش! مطمئنا آن كه مي خواستم نبود اما اين يكي چه بود پس؟! وكال هم صداي نكبت بارِ شخصِ متيو بلامي بود: «اين چه وضعشه؟ آخه چرا با اين ريتم؟!» ملودي بيس هم كه مي آمد بيش تر شبيه يكي از ترانه هاي اجرايِ رودريگز مي شد! با همان ساز بندي. كم كم گيتار با افكت «وا وا» آمد و رويش ريتم خفه رومبا با گيتار الكتريك زده مي شد؛ سازبندي اركسترالِ اسپانيايي/ عربي! ترومپت! تجربه اي ناب و كم نظير در قد و قواره ديدن اكشني جذاب و خوش ساخت. مثل تجربه ديدن «عشق حقيقي» توني اسكات براي اولين بار. تجربه ديدن تريلر 4 دقيقه اي «Shoot'em up»! يا «Grindhouse». راستي نام آهنگ اين است:«City of Delusion» از آلبوم «Black holes and revelations». مجله رولينگ استون راجع به اش نوشته:« اگر كمي گيجي و گمراهي تان را هدايت كنيد، «Black Holes and revelations» قادر است شاخك هاي لذت تان را تكان دهد...». معجزه اي كه چند روز پيش راجع به اش مي گفتيم مگر چيست؟